خیلی وقت بود که دیگه اون چنان رویا پردازی نمی‌کردم. غمگین ترین میشدم وقتی شیرین ترین رویاها رو می‌ساختم و بعد با واقعیت مواجه میشدم. اما الان پناه دیگه ای ندارم جز اینکه به سقف نگاه کنم و فکر کنم همه اینا یه خوابن.
توی این دنیا، امید سخت ترین چیز برای نگه داشتنه. خصوصا وقتی تو خاورمیانه ای، هرروز جوکی تازه هستی برای این دنیا که به آرزوها و بلندی پروازی هات -که بلندیشون به سقف بعضی های دیگه هم شاید نرسه-، بخنده. ولی ناامیدی یجور مرگه. اگه واقعا کاری از دستمون بر نمیاد، حداقل ناامید و تسلیم نشیم.
امیدوارم همه اینا زودتر تموم بشه.
میدونم که خیلی شنیدینش. پس فقط میگم مراقب قلب هاتونم باشید. قلب خودتون و کسایی که دوسشون دارید.
